Dwuminutowy Preppers

Prawie całe błoto już się wykruszyło (z magazynków też), ubrania wyschły po praniach, czas na garść przemyśleń i obserwacji po zespołowych zawodach taktycznych "Droga do Duszanbe". Fotki i filmik na fejsie Bunkier.pro (polecam). Tekst dedykuję wszystkim ludziom, którzy po przepaleniu stówy na kilkanaście strzałów podczas jednej, jedynej wizyty na strzelnicy są przekonani, że potrafią strzelać. Złośliwi DM czy pisarze chcący stworzyć coś o strzelaniu też może znajdą tu coś dla siebie. Kolejność wrzutek jest przypadkowa. strzelanie w dwuosobowym zespole jest cztery razy bardziej złożone, niż solo - trzeba ogarniać dodatkowo komunikację, koordynację, a dopuszczalne linie strzału i kąty bezpieczeństwa przestają być statyczne. Strzelanie po ciemku (z własnym światłem, na broni lub w ręce) też jest średnio czterokrotnie bardziej złożone, niż strzelanie za dnia - dochodzi obsługa światła, zmieniony chwyt, inny obraz przyrządów (o ile ktoś nie ma kolimatora), a przesłony wymuszają z...

Większość dwuminutowych planów i przygotowań opiera się na bardzo prostym założeniu - czasami złe rzeczy dzieją się dobrym ludziom, czyli nam. Żebyśmy dobrze się rozumieli - to jest bardzo prawidłowe założenie, i bardzo właściwa podstawa wszelkich przygotowań, ale z biegiem czasu może okazać się niewystarczająca. A to się nam powiększy pierwotny jednoosobowy zbiór dobrych ludzi o dodatkową dorosłą osobę płci odpowiedniej, a to o jakieś dzieci, albo jacyś krewni napatrzywszy się na puszki i nasłuchawszy o tym, jak to RCB czy inne mendia propagują stosy okrągłych frazesów o byciu przygotowanym stwierdzą beztrosko, że jakby co, to oni przyjadą do ciebie, bo przecież wszystko zawsze masz - możliwości jest mnóstwo, i nie wszystkie zawinione. Dziś poruszymy temat, co można zrobić, żeby możliwie bezboleśnie przejść w planowaniu od bezpośredniej grupy najbliższych do planowania na cebulkę(1) . Otóż, jeśli do włączenia w proces są osoby dorosłe, dysponujące własnym budżetem, należy zacząć od z...